کد مطلب:19352 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

ضعف هاي اخلاقي رادرخودمشاهده ميكنم واحساسم اين است كه شايدخداونداز تقصيرم نگذرد،اين مانع مي شود كه كار مثبتي براي ديگران انجام دهم ،وظيفه ام چيست ؟

احساس خجلت شرمندگي در برابر خداوند نسبت به پيشينه هاي سو خود از بهترين حالات روحي و معنوي و زمينه ساز توبه و جلب رحمت و عنايت پروردگار است . البته ضمن آن كه انسان همواره بايد از گذشته هاي سونگران و نسبت به آينده خود نيز بيمناك باشد در عين حال اين خوف و اندوه هرگز نبايد به گونه اي باشد كه انسان را مايوس و نااميد سازد .چه اين خود گناهي كبيره و دامي ابليسي است . خداوند منان رحمتي بي پايان دارد و از همه بندگان گنهكار خود دعوت نموده است كه به او التجا نموده و به سوي رحمت بيكرانش دست نياز بگشايند و وعده داده است كه اگر توبه نموده و دست از زشتي ها بشويند همه گناهان را خواهد بخشيد و آنان را مشمول لطف و كرم بي منتهاي خود خواهد كرد .از امام باقر ( ع ) روايت است : ( ( ليس من عبد مومن الا و في قلبه نوران نور خيفه و نور رجا لو وزن هذا لم يزد علي هذا ولو وزن هذا لم يزد علي هذا ) ) ( وسايل ج 2ص 488 ) ( ( هيچ بنده مومني نيست جز آنكه در ضميرش دو نور تابان است : ( ( نور خوف ) ) نسبت به كرده هاي پيشين و فرجام پسين و ( ( نور اميد ) ) به فضل و رحمت پروردگار .كه اگر هر يك با ديگري سنجيده شود هيچ يك فزوني نخواهد يافت ) ) . بنابراين بايد با حفظ حالت التجا و تضرع دايمي در برابر خداوند اميد و رجا به عنايات واسعه خداي رحمان و بنده نواز را نيز در دل بالا بريد و رجا را همسان در دل جاي دهيد× زيرا غلبه خوف موجب ياس و غلبه رجا موجب جريت بر گناه است ولي تساوي آن دو بهترين عامل بازدارنده از گناه وتشويق كننده به توبه و انجام عمل صالح مي باشد .;